TestChrisPage - AP Lab (2023)

Projekt Verniera

Część pracy Klaudii.

Jak przestrzeń jest reprezentowana w systemie wizualnym? W nieruchomym oku stacjonarny bodziec jest koniecznie kodowany przez wzór aktywnych receptorów w siatkówce. Ale oczy są zawsze w ruchu, nawet podczas fiksacji, a ruchy oczu udostępniają informacje przestrzenne w domenie czasowej. Nasza ostatnia praca dostarczyła mocnych dowodów na to, że system wzrokowy wykorzystuje również modulacje czasowe wynikające z fiksacyjnych ruchów gałek ocznych do kodowania drobnych szczegółów przestrzennych (Rucci i in. 2007; Kuang i in., 2012). Tutaj zbadaliśmy mechanizmy tego procesu kodowania.

Zawartość

1. Opis
2. Eksperymenty

   • 2.1 Przedmioty
     2.2 Eksperyment 1: Monitor CRT
     2.3 Eksperymenty 2: Monitor LED (ekspozycja na bodziec 20 ms)
     2.4 Eksperymenty 3: Monitor LED (ekspozycja na bodziec 10 ms)
     2.5 Eksperyment 4: Deflektor bodźca + CRT
     2.6 Eksperyment 5: deflektor bodźca + monitor LED
     

3. Bieżąca praca i notatki

   • 3.1 16.10.2014
     3.2 10.10.2014
     3.3 07.08.2014
     3.4 21.08.2014
     

4. Slajdy ze spotkań laboratoryjnych
5. Raporty z projektów

Opis

Procedura eksperymentalna:Obserwatorzy proszeni są o zgłoszenie, czy górny pasek bodźca z noniuszem znajduje się na lewo, czy na prawo od dolnego. Dwa słupki są pokazane w dwóch różnych przedziałach czasowych t1 i t3 z opóźnieniem czasowym (t2). Dwa paski bodźca z noniuszem są pokazane w tej samej pozycji poziomej na siatkówce, wyrównanej z preferowanym miejscem fiksacji siatkówki (PRFL), a zatem w bodźcu siatkówkowym nie występuje rzeczywiste przemieszczenie. ‎

Aby ustalić, czy system wizualny jest w stanie ustanowić reprezentacje przestrzenne na podstawie opóźnień w odpowiedziach neuronów, zaprojektowaliśmy eksperyment, w którym obserwatorów poproszono o podanie konfiguracji standardowego Verniera oglądanego przez wąską aperturę. Dwie linie tworzące bodziec z noniuszem nigdy nie były widoczne w tym samym czasie, a ich przesunięcie było określane wyłącznie przez ruchy gałek ocznych. Osiągnięto to, pokazując dwa paski tak, że na siatkówce były wyrównane pionowo z preferowanym miejscem fiksacji siatkówki (PRLF). Przedziały, w których dwa słupki były eksponowane, były oddzielone okresem 100 ms (t2). Ponieważ oko dryfowało w tym przedziale, dwie linie były faktycznie prezentowane w różnych miejscach na monitorze (ale w tej samej pozycji poziomej na siatkówce). W ten sposób sygnał wejściowy do siatkówki nie zawierał żadnej wyraźnej przestrzennej wskazówki sygnalizującej przesunięcie między dwiema liniami.

We wszystkich eksperymentach obserwatorzy stanęli przed tym samym zadaniem. Poproszono ich o podanie konfiguracji przestrzennej bodźca Verniera, tj. czy górny słupek znajdował się na lewo, czy na prawo od dolnego. Jeśli układ wzrokowy nie jest w stanie zrekonstruować przestrzeni z modulacji czasowej wynikającej z dryfu gałki ocznej, badani nie powinni być w stanie wykonać tego zadania, a wydajność rozróżniania powinna być na przypadkowym poziomie.

Eksperymenty

Schematyczne przedstawienie instrukcji przekazywanych obserwatorom można znaleźć w:instrukcje.

Istnieje pięć eksperymentów. Różniły się dla monitora (LED lub CRT), a dwóch z nich używało deflektora bodźca.

• • Eksperyment 1 wykorzystywał CRT, monitorowanie dryfu, zmienną ekspozycję, stały ISI 100 ms, wykrywanie online mikrosakkad/sakkad. Przedmiotów było sześć.
  • Do potęgi. 2 wykorzystywał diodę LED, stały ISI i ekspozycję, monitorowanie dryfu online (identyczne jak w Exp.1) i wykrywanie mikrosakkad/sakkad online. Są dwa Exp. 2, jeden o niskim napięciu (niski kontrast, działał tylko dla jednego obiektu, CC) i jeden o wyższym napięciu/kontraście. Dwa obiekty o wysokim kontraście i jeden obiekt o niskim kontraście.
  • Eksperyment 3. To główny eksperyment. Dioda LED, brak monitorowania dryfu online, zamiast tego losowe miganie słupków. Wszystkie dane zostały zapisane, wybór próby odbywa się w analizie danych. Dostępne cztery tematy. Obecna liczba pochodzi z trzech przedmiotów. PROSZĘ ZAKTUALIZOWAĆ.
  • Eksperyment 4 używał deflektora bodźca z CRT. Exp.4 i 5 są identyczne, z wyjątkiem czasu ekspozycji i wyświetlania. Brak monitorowania dryfu. Do potęgi. 4 miał dwóch badanych: CC, S6 z niejednoznacznymi wynikami i S5 (Christine) bez rezultatów (być może efekty treningu/czasu/kalibracji).
  • Do potęgi. 5 deflektorów bodźców z diodą LED. Dane są zbierane w napięciach. Stosowana jest średnia kalibracja. Dostępny tylko jeden przedmiot CC. Inny pacjent (S7) nie mógł przejść przez procedurę.
  

Doświadczenia 3-5 przeprowadzono z dwoma czasami trwania, 100 ms i 500 ms.

Aby zapoznać się z podsumowaniem charakterystyki głównych eksperymentów projektu, zobacz:główne cechy eksperymentów. PROSZĘ DODAĆ FUNKCJE UŻYWANE DO PRZEPROWADZANIA EKSPERYMENTU.

Przedmioty

(stan na 17.11.2014)

Eksperyment 1: Monitor CRT

Przedmioty.Mamy dane od 6 obserwatorów, wszyscy z pozytywnymi wynikami. Jeden podmiot został wykluczony (dawał wyniki ujemne i wyszedł).

Kod EyeRIS.Kod EyeRIS użyty w Eksperymencie 1 można znaleźć pod adresem: \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment1

Bodźce i procedura.Bodźce wyświetlano na szybkim monitorze fosforowym (Iyamaya HM204DT) w rozdzielczości 1024x768 pikseli i częstotliwości odświeżania pionowego 200 Hz. Linie tworzące bodziec z noniuszem miały 1,35' szerokości i 28,35' długości, a pionowa przerwa między nimi wynosiła 8'.

Obie linie były wyświetlane na siatkówce w tej samej pozycji na osi poziomej (preferowane miejsce fiksacji siatkówki, PRLF). Czas ekspozycji każdej linii zmieniał się w zależności od ruchów oczu obserwatorów: linia pozostawała widoczna, dopóki linia wzroku nie odsunęła się od niej. Następnie, po 100 ms, druga linia bodźca Verniera była pokazywana w tej samej poziomej pozycji na siatkówce co pierwsza linia i pozostawała widoczna tak długo, jak linia wzroku znajdowała się w tym konkretnym miejscu. Kolejność prezentacji dwóch linii była losowa. Na koniec każdej próby prezentowano jasną maskę losowego szumu przez 1333 ms, aby zasygnalizować obserwatorowi zakończenie próby i uniknąć adaptacji do ciemności.

Obserwatorzy udoskonalali procedurę kalibracji centralnego znacznika co 5 prób eksperymentalnych (ta operacja pozostaje aktualna w Doświadczeniach 1,2,3).

Dane eksperymentalne.Dane można znaleźć pod adresem \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment1

Dane podmiotu .eis są zawarte w data\S#. Surowe dane Matlaba znajdują się w \data. Folder \results zawiera przetworzone dane: wszystkie próby, ważne próby i wydajność --- zapisane, ale tak naprawdę nie używane do wykreślenia figury.

Tester naciskał w lewo lub w prawo, gdy zobaczył dwa paski. Wybór prób został dokonany online, a następnie dwukrotnie sprawdzony za pomocą Experiment1_FilterTrials.m. Wykluczone są próby, w których (1) nie ma dwóch ekspozycji; (2) obecność mrugnięć i/lub sakkad/mikroskad od włączenia pierwszego bodźca do wyłączenia drugiego bodźca; (3) możliwa niedokładność stabilizacji siatkówki.

Plik wydajności (PerfS1.mat) zawiera podsumowanie wydajności. Zmienna perf podaje liczbę prób, liczbę trafień (naciśnięcie w lewo), fałszywych alarmów (naciśnięcie w lewo, bodziec w prawo), chybień (wciśnięcie w prawo, bodziec w lewo), poprawnych odrzuceń (wciśnięcie w prawo, bodziec w prawo). Próby złapania mają rozmiar zerowej przerwy, przedmiot wciśnięty w lewo lub w prawo. raport dprime d' dotyczący całkowitej liczby prób bez uwzględnienia różnych rozmiarów przerw.

per.Detail zawiera informacje podzielone według rozmiarów luk. StimD to rozmiar przerwy.

Aby wygenerować główny wynik: Figure_Experiment1_Performance .

Wyniki. WidziećExp1Res.pdf.


Wydajność w eksperymencie 1. a:Odsetek poprawnych odpowiedzi i d' jako funkcja wielkości luki. Wartości d' są wykreślane na prawej osi (wypełniony punkt danych).B:Odsetek prawidłowych odpowiedzi w funkcji wielkości luki w zależności od głównego kierunku dryfu gałki ocznej. Dane reprezentują średnie wśród obserwatorów (N=6). Słupki błędów wskazują jedno odchylenie standardowe.

Panel a pokazuje średnią wydajność z obserwacji. Średni procent poprawnych odpowiedzi wśród obserwatorów wyniósł 69% przy odchyleniu standardowym równym 6 przy wielkości przerwy 1,4 '. Wydajność wzrosła znacząco do 84% ± 6, gdy przemieszczenie między dwiema liniami również wzrosło do 2,7' (p = 0,0028, sparowany test t). Średnio wśród obserwatorów wskaźnik czułości (d') wynosił 0,99 przy rozmiarze przerwy 1,4' i wzrósł do 2,02 przy rozmiarze przerwy 2,7', odzwierciedlając łatwość, z jaką obserwatorzy rozróżniali bodźce.

Uwagi.Nawet jeśli kolejność górnej/dolnej linii prezentacji była losowa, konfiguracja dwóch bodźców była podyktowana kierunkiem dryfu oka na osi poziomej. Jest zatem możliwe, że wyniki były konsekwencją kombinacji ogólnego odchylenia w kierunku dryfu gałki ocznej i odchylenia w odpowiedzi badanego: na przykład obserwator może nie mieć dostępu do sygnału dryfu pozasiatkówkowego, ale mieć ogólny wiedząc, że jego oko ma tendencję do dryfowania w określonym kierunku. Z tego powodu przeanalizowaliśmy wydajność w funkcji kierunku dryfu oka. Panel b pokazuje, że średnia wydajność wśród obserwatorów była podobna dla obu kierunków ruchu. Wynik ten pokazuje, że nasze odkrycia nie były konsekwencją uprzedzeń w kierunku określonego kierunku dryfu oka lub odpowiedzi obserwatorów.

Obawy.Chociaż Eksperyment 1 został zaprojektowany w celu uniknięcia wyraźnych wskazówek przestrzennych, mogły wystąpić dwie wskazówki: (1) ruch na bodziec na siatkówce z powodu skończonych kroków stabilizacji siatkówki i (2) utrzymywanie się luminoforów na CRT. Te wskazówki mogą pozostawiać niepożądany przestrzenny ślad konfiguracji bodźca Verniera. Aby obejść ten problem, zaprojektowaliśmy drugi eksperyment (Eksperyment 2), w którym bodźce były wyświetlane w znacznie krótszych odstępach czasu na wykonanym na zamówienie dyskretnym monitorze LED, specjalnie zaprojektowanym w celu zminimalizowania trwałości luminoforu.

Eksperymenty 2: Monitor LED (ekspozycja na bodziec 20 ms)

Był to pierwszy eksperyment z monitorem LED. Kod eyeris był podobny do eksperymentu 1, sprawdzając ruchy gałek ocznych online. Pasek był wyświetlany, gdy dryf stał się jednokierunkowy.

Aby zapoznać się z opisem właściwości monitora LED, patrz:Monitor LED.

Przedmioty.Mamy dane od trzech podmiotów. S1, S5, S6, wszystkie z wynikiem pozytywnym.

Kod EyeRIS.Ruchy gałek ocznych były monitorowane online. Pierwszy słupek został zaprezentowany, gdy dryf stał się jednokierunkowy. Wyeliminowano próby z mrugnięciami, sakkadami, mikrosakkadami w przedziale krytycznym. Kod EyeRIS użyty w Eksperymencie 2 można znaleźć pod adresem: \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment2

Bodźce i procedura.W tym eksperymencie każda linia była wyświetlana w pozycji pionowej wyrównanej z preferowanym miejscem fiksacji siatkówki przez 20 ms. Odstęp czasu między bodźcami wynosił albo 100. Kolejność prezentacji dwóch linii (dolnej lub górnej) była losowa.

Procedurę kalibracji przeprowadzono z izolowanymi diodami LED monitora LED.

Dane eksperymentalne.Dane można znaleźć na stronie \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment2

Dane podmiotu .eis są zawarte w data\S#. Surowe dane Matlaba znajdują się w \data. Folder \results zawiera przetworzone dane: wszystkie próby, ważne próby i wydajność --- zapisane, ale tak naprawdę nie używane do wykreślenia figury.

Tester naciskał w lewo lub w prawo, gdy zobaczył dwa paski. Wybór prób został dokonany online, a następnie dwukrotnie sprawdzony za pomocą Experiment2_FilterTrials.m. Wykluczone są próby, w których (1) nie ma dwóch ekspozycji; (2) obecność mrugnięć i/lub sakkad/mikroskad od włączenia pierwszego bodźca do wyłączenia drugiego bodźca;

Plik wydajności (PerfS1.mat) zawiera podsumowanie wydajności. Zmienna perf podaje liczbę prób, liczbę trafień (naciśnięcie w lewo), fałszywych alarmów (naciśnięcie w lewo, bodziec w prawo), chybień (wciśnięcie w prawo, bodziec w lewo), poprawnych odrzuceń (wciśnięcie w prawo, bodziec w prawo). Próby złapania mają rozmiar zerowej przerwy, przedmiot wciśnięty w lewo lub w prawo. raport dprime d' dotyczący całkowitej liczby prób bez uwzględnienia różnych rozmiarów przerw.

per.Detail zawiera informacje podzielone według rozmiarów luk. StimD to rozmiar przerwy.

Aby wygenerować główny wynik: Figure_Experiment2_Performance .

Wyniki.WidziećExp2Res.pdf.

Eksperymenty 3: Monitor LED (ekspozycja na bodziec 10 ms)

To jest główny eksperyment. Cztery osoby biegły w dwóch warunkach 100 i 500 ms. Nie ma wykrywania dryfu online ani niczego takiego. Próby są filtrowane w analizie danych, tak aby mieć niski poziom krzywizny na osi X.

Przedmioty.Mamy dane od czterech podmiotów. S1, S4, S5, S7, wszystkie z wynikiem pozytywnym.

Bodźce i procedura.W tym eksperymencie każda linia była wyświetlana w pozycji pionowej wyrównanej z preferowanym miejscem fiksacji siatkówki przez 10 ms. Przedział czasu między bodźcami wynosił 100 lub 500 ms w różnych sesjach (różne dni). Kolejność prezentacji dwóch linii (dolna lub górna) była losowa.

Procedura kalibracji została przeprowadzona z izolowanymi diodami LED monitora LED, tak jak w eksperymencie 2. Opis charakterystyki monitora LED znajduje się w:Monitor LED.

Kod EyeRIS.Kod EyeRIS użyty w eksperymencie 3 można znaleźć pod adresem: \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment3

Dane eksperymentalne.Dane można znaleźć na stronie \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment3

Dane podmiotu .eis są zawarte w data\S# przez 100 i 500 ms. Surowe dane Matlaba znajdują się w \data. Folder \results zawiera przetworzone dane: wszystkie próby, ważne próby i wydajność --- zapisane, ale tak naprawdę nie używane do wykreślenia figury.

Tester naciskał w lewo lub w prawo, gdy zobaczył dwa paski. Naciskali X, gdy widzieli tylko jedną kreskę lub nic.

W tym eksperymencie wszystkie próby zostały zapisane. Wyboru prób dokonał Experiment3_FilterTrials.m. Wykluczone są próby z (1) mikrosakkadami/sakkadami w przedziale TimeFirstBar-50 ms --- TimeSecondBar+50 ms; (2) zbyt zakrzywiony na osi x. Próg krzywizny (długość/amplituda) 0,65; (3) miga w przedziale TimeFirstBar-100 ms --- TimeSecondBar+100 ms; (4) Błąd siatkówki, mierzony jako różnica między pozycją oka a pozycją bodźca, mniejszy niż 1 minuta kątowa; (5) przesunięcie od środka wyświetlacza o więcej niż 7 stopni.

Plik wydajności (PerfS1.mat) zawiera podsumowanie wydajności. Zmienna perf podaje liczbę prób, liczbę trafień (naciśnięcie w lewo), fałszywych alarmów (naciśnięcie w lewo, bodziec w prawo), chybień (wciśnięcie w prawo, bodziec w lewo), poprawnych odrzuceń (wciśnięcie w prawo, bodziec w prawo). Próby złapania mają rozmiar zerowej przerwy, przedmiot wciśnięty w lewo lub w prawo. NotDet zawiera liczbę prób naciśniętych przez badanego X. dprime raport d' na temat całkowitej liczby prób bez uwzględnienia różnych rozmiarów przerw.

per.Detail zawiera informacje podzielone według rozmiarów luk. StimD to rozmiar przerwy.

Aby wygenerować główny wynik: Figure_Experiment3_Conditions (porównanie 100 vs. 500 ms) i Figure_Experiment3_Performance (100 ms w obu kierunkach).

Figure_Experiment3_Performance: generuje dane dla wszystkich przedmiotów.

Wyniki.Wyniki 100 ms są wykreślaneExp3Res.pdf. Porównanie między 100 a 500 ms jest wykreśloneExp3Res_100VS500.pdf.

Eksperyment 4: Deflektor bodźca + CRT

Aby upewnić się, że niedoskonałości w stabilizacji siatkówki nie dawały wyraźnych informacji przestrzennych, zaprojektowaliśmy również trzeci eksperyment, w którym zastosowano inną technikę stabilizacji siatkówki. W tym eksperymencie (Eksperyment 4) użyliśmy deflektora bodźca (patrz Crane i Clark, 1978), aby ustabilizować bodziec na siatkówce. Bodźce były wyświetlane na szybkim monitorze CRT, jak w eksperymencie 1 (Iyamaya HM204DT).

Jest to pierwszy eksperyment z deflektorem bodźca z CRT. Dane zebrano w minutach kątowych za pomocą kalibracji wykonanej za pomocą CRT przed zamontowaniem deflektora bodźca. Podczas montażu deflektora nie było przerwy w śledzeniu.

Bodźce i procedura.W tym eksperymencie każda linia była wyświetlana w pozycji pionowej wyrównanej z preferowanym miejscem fiksacji siatkówki przez 20 ms. Odstęp między bodźcami wynosił 100 lub 500 ms. Kolejność prezentacji dwóch linii (dolna lub górna) była losowa.

Ze względu na inną aparaturę procedura kalibracji Eksperymentu 4 różniła się od procedury z poprzednich dwóch eksperymentów. Ponieważ deflektor bodźca stabilizuje całe pole widzenia, nie pozwala na podejście podobne do tego w eksperymencie 1.

Opis kalibracji deflektora bodźca patrz: deflektor bodźca (LINK).

Kod EyeRIS.Kod EyeRIS użyty w eksperymencie 4 można znaleźć pod adresem: \\opus.cvs.rochester.edu\aplab\ClaudiaProjects\EncodingSpaceInTime\DataAndCodes\Experiment4

Przedmioty.Dostępne trzy tematy. S1, S5, S6. S1 dał wyraźne pozytywne wyniki. S5 niepewny: ten przedmiot miał bardzo wysokie odsetki w Doświadczeniach 1-2, ale dość niskie tutaj. S6 dał wynik negatywny i wyraźnie narzekał na długość postępowania.

Dane eksperymentalne.Dane katalogów zawierają trzy katalogi podmiotów tylko dla warunku 100 ms. Na przykład zwizualizuj współrzędną x pierwszego przesłanego pliku próbnego S1.mat w programie Matlab i plot(Data.x{1}).

Analiza danych.Dane zostały podzielone na kategorie, aby zredukować efekt szumu. Każdy pojemnik to 4 minuty kątowe. Experiment4_all konwertuje eis na matlab, wstępnie przetwarza i filtruje próby zgodnie z wybranymi parametrami. Aktualne parametry to: 100 ms wolnych mrugnięć i mikrosakkad. W razie potrzeby filtry próbują pozostać w odległości od środka niestabilizowanego znacznika. Kończy się zapisaniem macierzy S1, S1_alltrials i S1_validTrials. Figure_Experiment4_performance generuje postać danych. Daje to tę liczbę: Exp4Res.pdf

Wyniki.Wyniki 100 ms są wykreślaneExp4Res.pdf.

Zalety i ograniczenia Eksperymentu 4.W eksperymencie 4 nigdy nie występowało przesunięcie przestrzenne ani na wyświetlaczu, ani na siatkówce, niezależnie od ruchu oka wykonywanego przez obserwatora. Była to zaleta Eksperymentu 4: umożliwiła ekspozycję na bodźce o wysokim kontraście ustabilizowane zarówno na osi poziomej, jak i pionowej, jednocześnie wykluczając możliwe wskazówki przestrzenne wynikające z trwałości luminoforu. To też było ograniczenie, bo ewentualna uporczywość grała przeciwko efektowi, o który nam chodziło.

Ponadto procedura kalibracji była bardzo czasochłonna. To, wraz z potrzebą wysokiej współpracy ze strony obserwatora, ograniczyło okno czasowe dostępne na akwizycję danych i pozwoliło na zebranie danych tylko od 2 doświadczonych obserwatorów w tym eksperymencie.

Eksperyment 5: deflektor bodźca + monitor LED

To jest deflektor bodźca z diodą LED. Dane zebrano w napięciach i przeliczono na minuty kątowe za pomocą średniej kalibracji.

Przedmioty.Dostępny tylko jeden temat. Inna osoba (S7) nie mogła przejść przez procedurę, ponieważ nie dostrzegłaby powidoku. S5, dla którego zamieszczono tutaj dane kalibracyjne, w rzeczywistości nie brał udziału w eksperymencie. Przeszła przez wszystkie inne eksperymenty dając wyniki pozytywne, ale dała wynik negatywny w Doświadczeniu 4, za co wyraźnie narzekała na długość procedury.

Dane eksperymentalne.Katalogi data i data_calibration. Dane zawierają wyniki dwóch prób eksperymentalnych:

1. Pilot S1. To jest pierwsza średnio zaawansowana sesja eksperymentalna z CC. Aby przyspieszyć procedurę, zrezygnowano z powidoku (CC miał wrażenie, że i tak to wystarczy), a dane zebrano bezpośrednio (pomijając kalibrację), ale bez wyraźnego pytania EyeRIS o wyjście napięciowe. Oznacza to, że EyeRIS prawdopodobnie użył wcześniej zapisanej kalibracji.
2. Dane S1. W tym eksperymencie (dwie sesje tego samego dnia) procedura była następująca: 1. Niestabilizowane odniesienie zostało ustawione przez CC na przezroczystej folii. 2. W słabym świetle włącz deflektor bodźca i dostosuj przesunięcie względem środka monitora LED. 3. Ustaw inny monitor (IPAD) z paskiem; CC dostosowano przesunięcie paska do środka. 4. CC dostosował zarówno wzmocnienie, jak i przesunięcie w oparciu o powidoki. Kiedy zdjęła iPada, monitor LED nadal był wyśrodkowany. MA wypróbował tę procedurę, ale w jego przypadku monitor LED przesunął się po wyjęciu iPada.

Dane kalibracyjne.Zestaw danych kalibracyjnych zebranych w dedykowanych sesjach eksperymentalnych. Obiekt wysunął się z eyetrackera, usunięto drążek zgryzowy, przesunięto eyetracker i zmieniono pozycję krzesła. Kalibracja została przeprowadzona ponownie. W przypadku CC ostatnie cztery sesje kalibracyjne (10-14) zostały zebrane sekwencyjnie, bez zmiany pozycji.

Analiza danych.AnalyzeData_Calibration ładuje dane kalibracyjne i szacuje średnią kalibrację. Experiment5_all konwertuje eis na format matlab, wstępnie przetwarza i filtruje próby zgodnie z wybranymi parametrami. Kończy się zapisaniem macierzy S1, S1_alltrials i S1_validTrials. Figure_Experiment5_performance generuje postać danych.

Wyniki.Wyniki z CC można znaleźć wExp5_Wyniki.pdf

Możliwe ulepszenia.Lepszą procedurą mogłoby być: 1. Mieć niestabilizowane centralne odniesienie zamocowane w środku deflektora bodźca. 2. W słabym świetle włącz deflektor bodźca i wyreguluj przesunięcie względem środka monitora LED. 3. Ustaw inny monitor (IPAD) z paskiem; podmiot dostosowuje przesunięcie paska do środka. 4. Obiekt dostosowuje wzmocnienie na podstawie powidoku. Możliwym problemem jest to, że przesunięcie może również ulec zmianie, wymuszając strojenie od kroku 1. Jedną z możliwości jest użycie lepszej wartości kalibracyjnej niż słupek, na przykład dwóch słupków połączonych pionowo cienkim segmentem.

Bieżąca praca i notatki

17.10.14 MR:Według MA deflektor bodźca działa jako m=KV +o. Nie jestem tego do końca pewien, ponieważ instrukcja dotyczy wzmacniacza, a nie samego deflektora bodźca. Ale jeśli jest poprawna, procedura powinna wyglądać następująco: (1) badany patrzy na środkową kropkę dobrze zamontowanej siatki celowniczej; (2) pasek jest prezentowany na iPadzie lub w inny sposób w ustabilizowanym środku; badany dostosowuje pozycję paska, aby ustawić go na środku. CC zajrzy do myszy, aby to kontrolować. Nawet sama klawiatura iPada wystarczy. (3) badani dostosowują wzmocnienie, patrząc na ekscentryczne, niestabilne kropki w siateczce. Nie powinno to mieć wpływu na offset. Po wyregulowaniu wzmocnienia można rozpocząć eksperyment.

Nadal chciałbym, aby okresowo wprowadzano nieustabilizowane świetliste odniesienie, aby skierować spojrzenie i upewnić się, że jesteśmy w centrum zakresu operacyjnego.

16.10.2014

Do zrobienia:

• • wstaw tabelę obserwatorów, którzy brali udział w eksperymencie/zrezygnowali z niego.

16.10.2014 Pan:CC przedstawiło dopracowaną tabelę tematów. Wyjaśnia obawy dotyczące tego, kto zrezygnował z eksperymentów i dlaczego.

Obecnie trzy osoby przeprowadzają eksperymenty z diodami LED, ale w tej chwili wyniki nie są pozytywne. MA zasugerował rozpoczęcie od bardzo wyraźnych bodźców z błyskami trwającymi 100 ms, aby badani mogli zobaczyć, co się dzieje.

Pozostają wątpliwości co do tego, jak dokładnie działa deflektor bodźca, a tym samym jaka jest najlepsza strategia kalibracji. Istnieją trzy możliwości: m = k DV + o; m = k V + o; m = k [V+o]; gdzie m to pozycja lustra, V to napięcie eyetrackera, k i o wzmocnienie i przesunięcie.

IZ i CC powinny wspólnie dokonać przeglądu analizy danych. W zależności od tego, jak działa deflektor, należy znaleźć prostą strategię kalibracji. MA zgodziła się na zamontowanie niestabilizowanej referencji.

10.10.2014

Uwagi pana:MA próbował kalibracji, a nie eksperymentu. Nie był w stanie sprawić, żeby to zadziałało: była asymetria między przesunięciami w lewo iw prawo. MA zwróciła uwagę na potrzebę użycia precyzyjnego, niestabilizowanego odniesienia w centrum pola widzenia --- nadal używamy ręcznie robionego filmu luźno dopasowanego do obiektu, mimo że od dawna kupiliśmy siatkę. Wydaje się, że problem polega po prostu na zamontowaniu siatki. MA powiedział, że się temu przyjrzy.

Nadal nie jestem przekonany, czy obecna procedura regulacji wzmocnień stabilizacji po sakadach działa. To oczywiście przesuwa offset. Moim zdaniem przesunięcia w przesunięciu zostaną zminimalizowane, patrząc najpierw wstecz na środek. CC mówi, że obecna procedura jest bardziej intuicyjna, a MA twierdzi, że jest zbieżna, ale tak naprawdę nie rozumiem dlaczego.

Obecnie „trening” obejmuje trzy przedmioty. Ale czy wyniki są godne zaufania, jeśli kalibracja nie jest dokładna, jak w przypadku MA? CC wydaje się być pewien, że tak się nie stanie. Plan jest taki, że MA powinna siedzieć dłużej w konfiguracji eksperymentalnej, aby faktycznie doświadczyć pełnego eksperymentu i zidentyfikować problemy.

Uzgodniono, że w przyszłym tygodniu przejrzy listę wyników, aby zobaczyć, ile przedmiotów zostało odrzuconych i jakie są tego kryteria.

07.08.2014

• •07.08.2014 sprawozdanie z projektu
  

CC przeprowadziło innego pacjenta z deflektorem bodźca. Miała dwa przedmioty, które w pewnym sensie działały (ja i ​​zeszłoroczny RA). Ale ten nowy przedmiot dawał odpowiedzi na poziomie prawdopodobieństwa przy wszystkich ekscentrycznościach. Jestem zdziwiony. Istnieją trzy główne możliwości, które widzę dla tego wzorca wyników:

1. Rezultatem jest artefakt (na przykład dwaj poprzedni badani nie dostosowali wzmocnienia kompensacji);
2. Eksperyment z niezwykle długimi kalibracjami jest po prostu zbyt trudny dla badanego;
3. Trwałość CRT zafałszowuje wyniki. W tym konkretnym eksperymencie wytrwałość monitora powie badanym, że dwie linie są wyrównane, skutecznie obniżając wydajność.

Moja sugestia: możemy spróbować przeprowadzić prostszą wersję tego eksperymentu, która zajmuje się punktami 2 i 3 powyżej. Zapomnij o wszystkich kalibracjach, rozpocznij eksperymenty z deflektorem na miejscu i bezpośrednio zmierz napięcia (lub min łuku przy użyciu kalibracji fikcyjnej lub kalibracji przez deflektor). Umieść 2 wyrównane diody LED przed deflektorem --- lub użyj do tego celu monitora LED ---. Przeprowadź eksperyment, w którym sprawdzamy działanie przy rosnących amplitudach ruchów gałek ocznych, nawet jeśli nie wiemy, czy amplituda ruchów gałek ocznych jest prawidłowa. Zachowaj dużą ostrożność podczas regulacji wzmocnienia stabilizacji. Jeśli nadal widzimy efekt, wynik musi być prawdziwy. Jedną z możliwości jest wyeliminowanie dedykowanej figury deflektora bodźca i wstawienie tych danych jako punktów na jednej z poprzednich figur.

21.08.2014

• •2014/sie/21 • Analizuj różne kalibracje EyeRIS tego samego obserwatora, aby określić wielkość zmienności. Należy to zrobić, aby określić, czy procedurę kalibracji można bezpiecznie usunąć podczas Eksperymentu 4 w celu skrócenia czasu wymaganego przez eksperyment.• Zbadaj możliwe rozwiązania poprawiające procedurę kalibracji deflektora bodźca. Dotychczasowa procedura kalibracji była błędna, ponieważ regulacja wzmocnienia powinna była odbywać się na środkowym niestabilizowanym znaczniku, a nie na obrzeżach.

Slajdy ze spotkań laboratoryjnych

• •2014/wrzesień/09: nowa procedura kalibracji deflektora bodźca; wstępne wyniki kontroli eksperymentu (deflektor bodźca + wyświetlacz LED) z wykorzystaniem nowej kalibracji; zmienność kalibracji u obserwatora.•2014/sie/21: wstępne wyniki eksperymentu kontrolnego z deflektorem bodźca i wyświetlaczem LED.•2014/czerwiec/09: niedopasowanie czasu ekspozycji na bodźce, eksperyment kontrolny z błyskiem 5 ms na monitorze LED oraz opis możliwego eksperymentu za pomocą migawki.

Raporty z projektów

Raport z dnia 11.05.2014 rManuscript_Aperture.pdf.

PROSZĘ WSTAWIĆ OSTATNI RAPORT